تنهاترین

افسانه مرگ مرگ من روزی فرا خواهد رسید :در بهاری روشن از امواج نوردر زمستانی غبارآلود و دوریا خزانی خالی از فریاد و شور مرگ من روزی فرا خواهد رسید:روزی از این تلخ و شیرین روزهاروز پوچی همچو روزان دگرسایه ی زامروزها، دیروزها دیدگانم همچو دالانهای تارگونه هایم همچو مرمرهای سردناگهان خوابی مرا خواهد ربو تنهاترین ...

ای جان مادر سیِِد علیرضاای گلبن وفا، وی مِهر بی ریا ، سیِد علیرضابودی به بزم ما، محبوب وباصفا ، سید علیرضاای پاره ی تنم، غمخواره ات منم ،در نال وشیونم ، با قلب ِ مبتلا ،سیِد علیرضارفتی چو از برم ، بشکسته پیکرم،دور از تو مادرم ، دیگر شوم فنا ،سیِد علیرضابودی توان من ، آه ای جوان ِ من آتش بجانِ من ، ا تنهاترین ...

دوش با نرگس و قاصدک هوایی داشتیم

وز سوز دلم چه نینوایی داشتیم .......

نرگس به تانی قاصدک را می گفت .....

در معبر عمر چه قصه هایی داشتیم !

به دلم آموختم ....

عاشقی هم بد نیست

می شود با دل دیگر آمیخت

میتوان کلبه تنهایی گشود

ابدیت را دید ......

گرمی عشق چشید

ولی افسووووس ....

که امروز کسی عاشق نیست !

تنهاترین ...